In deze opgewekte stemming werd ik de volgende dag benaderd. Of ik misschien een kindje wilde gaan begeleiden die nogal eens ‘fysiek’ kon worden. Ik viel al snel door de mand, ik spreek de taal van de hedendaagse jeugdhulpverleners niet meer zo goed; het ging hier niet om een knuffelaar. Helemaal aan het einde van het gesprek bleek mijn  HBO Jeugdwelzijnswerk (jaar kruik) de suggestie gewekt te hebben dat ik bakken vol ervaring heb in kindbegeleiding. “Nee, maar ik heb wel 2 kinderen opgevoed”. Ik vond zelf óók dat het slap klonk. 

Toen herinnerde ik me weer de driftbuien in de supermarkt, de sinterklazenstress, de geknutselde ronddraaiende schoenzetkalender aan een knaapje in de kast, de kleur- en stickerkalenders die ik maakte als ik een weekje met een vriendin op vakantie ging, het tijdschema van de zorgvuldig doorgesproken verjaardagsfeesten op de keukendeur. Ik zag mezelf weer zitten in een portiekje, rustig wachtend tot alles wat zich de afgelopen dagen had opgehoopt in mijn kleuter er op de stoep was uit geschreeuwd, gesnotterd en gestampt. Dus ja, ik denk dat ik een heel eind kom.