Op mijn 15^e begon ik aan mijn eerste bijbaantje in de zorg. Het bleek het begin te zijn van een lange wandeling, vanuit een aangeboren en hardnekkige overtuiging. Eén keer ben ik een parallelweg ingeslagen, goed geasfalteerd maar lang niet zo bijzonder. Dus snel terug naar de verrassende kronkelpaadjes.  

Ruim 40 jaar verder lijkt het me een goed moment en vooral ook heel leuk om me te gaan storten op de ‘overdracht’: ervoor zorgen dat mijn werkervaring iets bijdraagt, bijvoorbeeld aan de ontwikkeling en het werkplezier van de startende sociaal werker. Want eerlijk is eerlijk, werken met bijzondere en kwetsbare mensen is boeiend, maar stelt je ook regelmatig op de proef. Ondanks een stevig innerlijk kompas heb ik al die jaren heel wat getwijfeld, gewikt en gewogen. Inmiddels weet ik daar soms de juiste geruststellende of wijze woorden tegenover te stellen. Had ik mezelf maar wat eerder ontmoet.

Ik heb ervaring als begeleider, als coördinator en als beleidsmedewerker en het liefste doe ik dat allemaal tegelijk en door elkaar heen: werken met hoofd, hart en handen.

Mijn hoofd vindt het bijvoorbeeld heerlijk om informatie te verzamelen en te analyseren, orde in de chaos te brengen, praktische en creatieve oplossingen te bedenken. “Jij maakt van alles een project” hoor ik vaak. Dat klopt. Ik kan niet iets half of een beetje en eenmaal aan iets begonnen kan je er van op aan dat ik het ook afmaak. Ja is ja, zolang ik geloof dat het er toe doet en dat het uiteindelijk tot iets waardevols zal leiden. Als ik er niet linksom kom, zal ik het rechtsom proberen en bij voorkeur eigenhandig en op eigen wijze. Totdat ik het verlossende vinkje kan zetten. Op naar het volgende project.