Clubje
Om 10 voor 5 staan we al te rammelen aan de deur. We zijn de eersten en hebben er zin in. De laatste keer lijkt nog geeneens zo lang geleden, maar mijn agenda denkt daar anders over. Het lukt ons nog nét om bij aanvang de focus héél even te verleggen naar de kaart en drie gerechten uit te kiezen. Want we hebben een vol programma waar een hoop bij valt te praten.
Het komt allemaal voorbij. Kippen en cavia’s, de kinderen en de honden, onze twijfels en successen, persoonlijke worstelingen, feniks uit de as, sluimerend verdriet, hamsters en de mannen, nieuwe auto’s, werk en zelfs de putter. Het kan allemaal rekenen op onze onvoorwaardelijke aandacht, medeleven en applaus.
Veel lachen ook, want divers als we zijn vinden we de anderen altijd ongekend grappig, in al hun typerende uitspraken en manier van doen. Dat wat we misschien wel het meeste missen….
Om 10 voor 10 begint het wat onrustig om ons heen te worden. Er wordt geveegd en gestapeld, we zijn de laatsten. Onze werkdag zit erop. Net als vroeger, toen vertrokken we regelmatig pas ver ná sluitingstijd. De volgende ochtend om 8:30 uur werden we weer herenigd. En konden pas aan het werk wanneer we elkaar volledig hadden bijgepraat over de afgelopen uren. We zagen elkaar vaker dan onze mannen. We spraken elkaar het viervoudige.
Collega’s, ze kunnen je maken en breken. Koester het als je een leuk clubje hebt gevonden, maar laat het niet de énige reden zijn om ergens te blijven. Rond december vieren we ons tinnen jubileum, dan zijn we al 10 jaar collega áf. Maar nog altijd een verschrikkelijk leuk clubje.