Destijds moest ik een beetje grinniken om mijn zoon de marketeer, bij wie ‘koffietje doen’ toch vooral een manier was om aan opdrachten te komen. Ik ben gewend aan het schrijven van weloverwogen motivatieproza, als het meezit twee gesprekken en dan pas voorzichtig beginnen over het salaris. Waarover je in de zorg doorgaans snel bent uitgepraat. Tegenwoordig word ik ’s avonds gebeld met als eerste vraag wat mijn tarief is en onlangs vond ik mezelf terug boven een koffietje in een hippe lunchroom (Appels & Peren). Aanvankelijk nog wat op mijn hoede (Schade & Schande / Ouder & Wijzer) werd het gaandeweg een steeds leuker gesprek.