Het was hartje zomer, de zon deed haar ding en het jongetje had al snel een maat gevonden: de bakker van zandtaartjes. Het jongetje, Mister Brown volgens de regels van het spel, bracht de taartjes weg in zijn busje. Het feit dat hij zich niet zo goed kan verwoorden was geen enkel probleem. Ze begrepen elkaar feilloos en bovendien sprak de bakker voor twee. Mister Brown bracht dozen vol taartjes langs en ik at ze allemaal op tot er écht geen taartje meer bij kon. Ik besloot even uit te buiken op een bankje verderop, naast een verveelde man die er bij was gaan liggen. Het bleek de vader van de bakker te zijn.

“Ik kan de hele week werken, maar die kínderen… (diepe zucht). Mannen hebben geen geduld. Vrouwen kunnen dat veel beter, ze hebben geen hersens, maar ze hebben geduld.”

Ik was verbijsterd en wist niet per direct welke didactische werkvorm ik moest kiezen om er een lesje vrouwenemancipatie met impact van te maken. Terwijl ik zat te twijfelen tussen confronteren of spiegelen keek ik nog eens goed naar de man. Hij keek me vriendelijk aan, in de veronderstelling mij zojuist een enórm compliment te hebben gegeven. Ik was blijkbaar zo’n godin, met alle geduld van de wereld, in staat om elke wanklank, ieder getreuzel en elk gemor rustig te doorstaan en om te buigen naar hervonden harmonie. Hij had gelijk. Wat heb je aan hersens; ze verzinnen sluwe, egocentrische, weerzinwikkende of op z’n minst onuitvoerbare plannen. Beter is het om te wachten, geduldig te wachten, tot de bui weer over is, het tij weer is gekeerd en het eindelijk weer lente is.