We zouden 3 weken lang ons neus achterna gaan. Tent in de auto en rijden maar, richting Zweden. Iets in mij vond dat een reuze goed idee, heel bevrijdend ook, de andere helft begon het steeds benauwder te krijgen. Wat nou als er geen plek meer was op de camping of als de auto ermee stopte halverwege de Bridge? Mijn reisgenoot was hier een stuk beter in en wist mij deels gerust te stellen met een reisgidsje, waar ik me een beetje aan vast kon houden. Ik bestelde ondertussen een Europese ANWB-man, checkte de doorlopende reisverzekering nog maar een keer en vulde twee envelopjes, met Deense en Zweedse kronen. Dat laatste was natuurlijk helemaal nergens voor nodig en de rest gelukkig óók niet. Uiteindelijk hebben we op 11 verschillende campings gestaan en er was altijd plek. Ik werd er dan ook steeds beter in: we zien het wel, go with the flow en we zullen het wel beleven. Zorgeloos genieten. Tot ik één van de laatste dagen toch mezelf weer tegenkwam. Samen met de bomen weerspiegeld op een grote kei in het Wanas  Konst beeldenpark.

Hier waren maar liefst 79 kunstwerken te zien, verspreid over het hele park. Er was niet echt een vaste route uitgestippeld, dus met de plattegrond in de hand cirkelden we van nummer naar nummer. Uiteindelijk bleef alleen nummer 5 nog over, die had steeds nét niet logisch op de route gelegen. “Laat gaan” zei mijn man, “we hebben genoeg moois gezien”. Maar mijn project was nog niet af en dus marcheerden wij het hele park weer door, op zoek naar het verlossende nummer. Het werden heel veel extra rondjes, nergens mijn nummer 5 te zien. Tot ik er bovenop bleek te staan. Had ik dáar nou de hele tijd naar lopen zoeken? “Reflexion” zei de kei.