Ik dacht er zelf geen hinder van te ondervinden, want voor de trainingen die ik geef is het volkomen duidelijk wie er de baas is. Maar dat éne jongetje dat ik door de bedrijven heen begeleid, dát bleek toch niet meer zo te kunnen. Ik had de keuze: in dienst treden (nee, natuurlijk niet) of een ontmoedigende procedure starten en een persoonlijk keurmerk ‘ZZP-er in de Zorg’ behalen. Menig ZZP-er zal hierop zijn afgehaakt. Laat ik nu in het verleden mijn werkgever jaarlijks met stoom en kokend water door de HKZ-audit te hebben geloodst. Dus ik weet wel hoe dat moet, schijnzekerheid creëren.

Behalve veel tijd kostte het ook nog eens veel centen. Ik moest een niéuw KVK-uittreksel, een ándere VOG en mezelf aansluiten bij een klachten- en geschillencommissie. Voor het geval dat het betreffende ouderpaar, waar ik al ruim twee jaar prima mee samenwerk en communiceer, een probleem met mij hebben. Verder neem ik nu twee keer per jaar deel aan een intervisiegroepje (met Mij, Mijzelf en Ik), waar ik een heel serieus te nemen verslag van schrijf. Ik ben nu geregistreerd bij de Wtza inzake de Wkkgz (volg je me nog?) en ik heb een bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering afgesloten. Okee, met die laatste zekerheid valt nog wel te leven; het kan bijvoorbeeld handig zijn voor het geval ik de gloednieuwe schoenen van mijn onstuimige jongetje níet terugvind op de parkeerplaats.

Nu ben ik dus gekeurd en gecertificeerd en kost ik de gemeente een tientje méér per uur. Verder doe ik hetzelfde: zandheuvels beklimmen, kikkervisjes vangen, door de golven rennen en antieke liedjes zingen. Maar dat alles wel op uiterst professionele wijze, dat kan ik je bij deze verzekeren.