“Na een lange weg draaide ze dan toch eindelijk de straat in. Die lag deels opengebroken en het herstel liet lang op zich wachten. Gelukkig had ze een sterke blaas, kwestie van trainen. Er was praktisch geen parkeerplaats meer, nog precies één klein plekje voor de deur. Met beslagen ramen van de stress ging ze de praktijkoefening aan, onder muzikale begeleiding vanuit de boxen (“We beginnen pas!”). Het bleef toch maatwerk, ondanks alle gastlessen in parkeren en pogingen tot deskundigheidsbevordering die haar in de loop der jaren gevraagd of ongevraagd waren aangeboden.

De voorlichten weerspiegelden in de glimmende achterkant van de auto voor haar. De bijbehorende buurman, een grote grommende zeurpiet (ggz) hield het doorgaans nauwlettend vanachter zijn raam in de gaten. Hij was niet zo van het sociale werk, meer gericht op zichzelf en zijn eigen welzijn. Maar zo te zien was hij niet thuis, dat was alvast een zorg minder.

Met veel precisie en beleid bereikte ze haar doel. Weer een ervaring rijker opende ze de deur en liet zich welkom voelen door de poes; inmiddels een broos beestje, maar niet gehinderd door enige psychische kwetsbaarheid. Volstrekt autonoom, authentiek en vol zelfvertrouwen begaf die zich door het leven. Gezond eten, goed slapen en je veel laten knuffelen. Daar viel nog een hoop van te leren.“ 

Ik ben benieuwd of je me vindt.