Speeltuin

Vorig weekend stond ik op het podium. Niet bij wijze van spreken, maar zo eentje met statische zwarte doeken en een lamp op je snufferd. Toch wat gespannen hielden ik en mijn medespelers ons schuil in de coulissen, in afwachting van onze opkomst en hopelijk geen afgang. Ik zocht naar een gaatje in het gordijn, want zou ze er zitten? Na jarenlang koukleumen in een ijshal, applaudisseren voor elke noot of elke beweging waren vandaag de rollen omgekeerd. Natuurlijk vond ze het nú al fantastisch, onvoorwaardelijk. Het maakt niet uit wat je doet. “Wat is dit toch leuk hè” werd er gefluisterd. “Gewoon weer spelen. Spelen voor volwassenen”.

Begin dit jaar had ik besloten een oude hobby op te pakken: acteren. Lange tijd paste dit niet meer in mijn leven en in mijn agenda. Na wat verkennende bezoekjes aan een aantal Haagse amateurgezelschappen herinnerde ik me goddank bijtijds dat ik totaal ongeschikt ben voor het verenigingsleven. Dus het werd een cursus. “Voor de ontwikkeling van je rol als trainer?” werd mij gevraagd. “Nee joh, gewoon voor de lol”. Je snapt al waar dit heen gaat.

Binnen de veiligheid van een groep met gelijkgestemden gingen we ons de eerste les al te buiten aan malle loopjes, oerkreten en surrealistische ontmoetingen. Daarna volgde de opdracht toe te werken naar een eigen monoloog. Dat beviel me wel, zelf de controle. Geen hinder van mensen die hun tekst niet kennen, voortdurend de spotlight opeisen of erbij staan als een vuilniszak aan de stoeprand. Overdreven goed voorbereid kwam ik met mijn tekstvoorstel: keurig getimed, vormgegeven, met bijbehorende rekwisieten en al helemaal in mijn hoofd hoe het eruit zou gaan zien. Nee, niks meer aan doen wat mij betreft. En toen moest het tóch allemaal anders! We gingen aan de slag met de acteermethode Vuur, Water, Lucht & Aarde (Helmut Woudenberg). Elk element staat voor een specifieke energie en houding die een acteur kan gebruiken om een rol te benaderen. Wanneer je tussendoor wisselt van element, schijnt je optreden daar een stuk interessanter van te worden. Met 4 gekleurde markers ging ik door mijn monoloog heen en warempel.

Hoe zit het eigenlijk met mijn zakelijke optreden? Ik zie veel overeenkomsten met het DISC-model en het is dan ook geen verrassing dat Vuur zich in mij heeft genesteld als goed bewaard geheim. Als trainer bewaar ik de emoties van Water voor thuis en zit Lucht aan het stuur. Hij babbelt er opgewekt op los en maakt er altijd wel wat van. Ondertussen houdt Aarde alles continue in de gaten vanaf de bijrijdersstoel. 

Tijdens mijn 5 minutes of fame kon Aarde tevreden zijn. Lucht en Water wisten wat hun te doen stond en ook Vuur liet van zich horen. Best aangenaam, ongefilterd en op volle kracht woedend zijn. Ik heb me alweer opgegeven voor de volgende cursus.

Dus wat heb ik nu geleerd:

  1. Blijf speels
  2. Luister naar de regisseur
  3. Laat Vuur wat vaker buitenspelen
  4. Doe dat op een plek waar je geen imagoschade oploopt
  5. Wie je lief is verdient applaus, onvoorwaardelijk