Het begint doorgaans met “Het staat niet in het systeem”, vanaf dát moment ligt de bewijslast bij mij en moet ik woorden en namen gaan roepen waar het systeem op aanslaat. We weten allemaal hoe verstrikt mensen daarin kunnen raken en wat de gevolgen ervan kunnen zijn, dus ik prijs me altijd maar weer gelukkig dat míjn strijd met het systeem nooit langer dan 10 minuten duurt. 

Andersom staat er ook van alles wél in het systeem, wat wij dan weer niet weten. Bijvoorbeeld dat er op het laatste moment een lokaalwijziging heeft plaatsgevonden. Of dat het koffieapparaat met serienummer MB458723 verkeerd staat afgesteld. Ondertussen is de trainer op de 1e etage zwaar geïrriteerd omdat haar les steeds wordt verstoord door cursisten die voor een ándere training komen, de trainer van de 5e is door het hele gebouw op zoek naar haar cursisten, wat nog niet meevalt zonder pasje. Op de 2e etage vormt zich een plas koffie op de grond bij het koffiezetapparaat, omdat iedereen eerst zijn kopje ziet overstromen, nog even verbaasd blijft afwachten of het vanzelf ophoudt en dan (als je geluk hebt…) op zoek gaat naar een stopknop. Niemand die zich geroepen voelt er een briefje op te plakken. Ik wel. Omdat het een kleine moeite is, een hoop gedoe scheelt en omdat ik vind dat het systeem zich maar eens wat minder belangrijk moet gaat voelen.

Laten we vooral briefjes blijven plakken. En dan niet van die belerende, over van alles wat je niet mag of juist moet, maar gewoon een vriendelijke aanwijzing. Dat je geen moment hoeft te twijfelen aan je eigen vermogens en bestaansrecht. “Kabel hapert soms, goed inpluggen”, “Flipover geleend, staat in lokaal hiernaast”, “Gebruik ingang HDMI-3”, “Bel doet het niet, 3x blaffen”.